Tegenwoordig is de juf niet meer de baas. Vroeger werd er
vanuit een machtspositie naar de kinderen gekeken, ze moesten doen wat de juf
zei, anders kregen ze straf.
Ik ga nu op zoek naar het waarom van ongewenst of storend
gedrag. Ik kijk daarbij vooral naar mezelf, wat voel ik bij mezelf?
Hoe reageer ik op het ongewenst gedrag van mijn kinderen in
de klas?
Welk effect heeft mijn gedrag op de kinderen?
Ik ben zeker niet minder streng dan vroeger maar pak het op
een andere manier aan. Wij leren van de kinderen en zij leren van ons. zij zijn
onze meesters en wij zijn hun meesters. Als we op deze manier kijken naar
kinderen kunnen we als gelijke communiceren met elkaar en mekaar met respect
bejegenen.
Een kind is helemaal OK en puur en kan ons als volwassene
volledig aan- en invoelen. Voelen wij ons niet goed dan zal het kind ons dit
tonen op zijn manier door zijn gedrag dat in onze ogen ongewenst gedrag is. Wij
als volwassene kijken vanuit onze opvoeding, vanuit onze eigen ervaringen en
vanuit ons rugzakje naar het kind wat een ander beeld geeft dan hetgeen het
kind ons wil tonen. Kinderen zijn puur ‘Liefde’, zij willen alleen maar dat wij
volwassenen ons gelukkig voelen. Zij willen graag dat wij volwassenen ook
‘Liefde’ zijn, dat wij het kind in onszelf nog terug vinden. Maar wij zijn
gegroeid en hebben rollen van onze ouders en opvoeders overgenomen nl we moeten
flink zijn, mogen niet boos worden want dat is stout zijn, mogen ons verdriet
niet tonen, wat zullen de anderen wel over ons denken, .. en ik kan zo nog even
doorgaan. Herken je het? Wij spelen verschillende rollen en we hebben onszelf
verder weg verstopt om toch maar lief gevonden te worden door de anderen.
Ik kijk wat het kind doet vb veel wenen in de klas, het wil
zijn zin hebben en als het deze niet krijgt gaat het huilen en blijft het
huilen!
Er is geen strafstoel meer nodig, geen beloningssysteem, het
werkt onmiddellijk als ik bij mezelf het probleem zie en aanpak. Het kind toont
mij dat ik mijn verdriet mag uiten. Als ik observeer waar ik me verdrietig om
voel en daarmee aan de slag ga dan hoef ik de rol niet te spelen van de blije juf,
ik mag er zijn zoals ik ben.
Als wij durven kijken naar hetgeen ons raakt bij een
uitspraak of een gedrag van een kind dan komen we dichter bij de vreugde in
onszelf. Wat maakt dat wij boos worden? Wat maakt dat wij ons geduld verliezen
bij dit kind en niet bij een ander?
Van het moment dat we bij onszelf iets veranderen, zien we
ook het kind veranderen. Het kind kan spontaan weer dicht bij de ‘Liefde’ komen
en vreugde uitstralen zoals kinderen dat zo mooi kunnen.
Lieve groetjes van snoezeljuf Elly
Geen opmerkingen:
Een reactie posten